Happy Three Friends
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.

Go down
H3Fjoe
H3Fjoe
Moderator
Moderator
จำนวนข้อความ : 82
Join date : 05/11/2010
Age : 29
ที่อยู่ : บ้าน (:

ในความว่างเปล่า ^^" Empty ในความว่างเปล่า ^^"

Sat Nov 13, 2010 7:46 am
ฉันค่อย ๆ หันมองหน้าคนที่เข้ามานั่งข้างๆ ให้ชัดๆ
เขายังคงเหมือนเดิม เหมือนเดิมในความรู้สึก ของวันแรกที่พบกัน
ฉันยิ้มบาง ๆ เพื่อต้อนรับ เขาที่เพิ่งมาถึง....


"คุณมานานแล้วเหรอ?" เขาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่นอย่างเคย
"ค่ะ..." ฉันสบตาเขาก่อนที่จะละสายตาไปมองผืนน้ำกว้างที่อยู่ตรงหน้า
"วันนี้หนีงาน มาอยู่ตรงนี้นานแล้ว" ฉันพูดต่อ


พูดจบก็มองออกไปสู่ผืนน้ำที่กว้างเหลือเกิน เหมือนจรดขอบฟ้า...
แต่รู้สึกได้ว่าเขาจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่วางตา
เหมือนหาข้อสังเกต หรือหาสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น


"วางหูโทรศัพท์จากคุณแล้วก็มานั่งตรงนี้" ฉันบอกเล่าความเป็นมาของวันนี้
เขายังคงไม่พูดอะไรออกมา ยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น
นั่นสิ...ก็คงนิ่งอยู่อย่างนั้น เขาจ้องมองอยู่อย่างนั้น เพื่อรอ รอให้ฉันพูดต่อ...


"แน่ใจ และมั่นใจ ชั้นแค่ไหน?" ฉันพูดขึ้นแล้วสบตาเขาเพื่อหาคำตอบ
เราสบตากันอยู่นานเขายังคงนิ่งไม่มีคำตอบใดใด เราทั้งคู่ละสายตาจากกันและกัน
แล้วมองออกไปสู่ผืนน้ำกว้างที่อยู่ตรงหน้า...และอยู่ในความเงียบเป็นนาน


"คุณพร้อมจะเดินเคียงผมมั้ย?" เขาหันมาจ้องมองตาเพื่อหาคำตอบ
ฉันสบตาแว๊ปเดียวก็ต้องหลบดวงตาที่มีอิทธิพลคู่นั้น ฉันยังคงนิ่งเงียบกับคำถาม...


"ผมถามคำเดียวว่า กลัวไหม? "เขาถามย้ำเพื่อให้ได้คำตอบ...
เราทั้งคู่นิ่งอยู่กับความเงียบ เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ในวินาทีนั้น...
สักพักในความเงียบมีเสียงถอนหายใจแทรกขึ้น รู้สึกได้ว่าเหนื่อยล้าเหลือเกิน....


ฉันหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย
ที่รู้ว่าเขาเหนื่อยเพียงใด แต่ฉันทำสิ่งใดได้ล่ะ ฉันได้เพียงแต่ตอบคำถามเขาไป...
คำตอบเดียวว่า "กลัว" ฉันกลัวอะไรก็ไม่รู้ ฉันเองไม่มีคำตอบ...


"คุณจะอยู่...รอใครตรงนี้" เสียงยังคงเรียบอย่างเคย นิ่งอย่างเคยในคำถาม
"โลกใบนี้กว้างนะคะ คุณมองผืนน้ำที่อยู่ตรงหน้าสิคะ คุณเห็นอะไรบ้าง?"


เขายังคงนิ่ง สายตามองออกไปที่ผืนน้ำกว้างเหมือนหาคำตอบ
ฉันจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เขายังคงนิ่งมองออกไปไกล ไกลแค่ไหน?
ฉันก็ไม่อาจรู้ได้...การรอคอยบางสิ่งเหมือนนาน แสนยาวนาน...
ฉันเองก็ไม่รู้ แต่รู้สึกเห็นแก่ตัวที่ถามเขากลับไปแบบนั้น...


ฉันรอ....รอให้อดีตที่ปวดร้าวคือกลับมาเหรอ?
ฉันรอ....รอคอยใครเหรอ?
ฉันรอ....ให้เวลาผ่านพ้นไปเพียงเท่านั้นเหรอ?


" ผ ม ไ ม่ เ ห็ น สิ่ ง ใ ด เ ล ย " เขาหยุดความเงียบลง...
และหยุดความฟุ่งซ่านของฉันลง ณ ตอนนั้นเอง....
รู้สึกตกใจจนสะดุ้งแล้วไปมองหน้าเขา นั้นคงเป็นคำตอบสำหรับหัวใจนี้...


"ผมขอถามคุณอีกครั้ง คุณรอใคร" เขาเอ่ยขึ้นเพื่อให้ได้คำตอบ
ฉันยังคงนิ่งเงียบ ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมาแม้แต่น้อย ฉันหวั่นไหว
ฉันสับสน ฉันไม่รู้ต้องตัดสินใจอย่างไร เรื่องราวมากมายที่เคยผ่านเข้ามา
เหมือนเป็นเงื่อนไขที่บงการให้ฉันคิดและตัดสินใจ กับทุกเรื่องราว
ในความผิดพลาดของคนอื่น ถูกฝังไว้ในจิตสำนึกเสมอมา เพื่อเป็นบทเรียน
จนไม่สามารถรื้อถอนออกไปได้แล้ว ไม่มีความมั่นใจ ฉันกลัวความผิดพลาดในชีวิต....


"คุณอยู่ตรงนี้ก็คงไม่เจอชายในฝัน ผมมั่นใจ"
"คุณพร้อมเดินเคียงผมมั้ย? คุณยินดีจะให้ผมอยู่ในความว่างเปล่านั้นไหม?"
"อย่ากลัว" เขาย้ำเพื่อให้เกิดความมั่นใจ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ฉันรู้....
คุณมีแค่ " มื อ เ ป ล่ า "
คุณมีแค่ " หั ว ใ จ ที่ ว่ า ง เ ป ล่ า "
คุณคือ " ค ว า ม ว่ า ง เ ป ล่ า "


คุณไม่มีสิ่งใดเลย...ที่ฉันสามารถมองเห็น
แต่รู้สึกและสัมผัสได้ว่า...คุณมี " รั ก แ ท้ " ฉันแน่ใจ...


ขึ้นไปข้างบน
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ